|
Książę Albrecht Pruski (1809–1872) – założyciel „linii Albrechtów“
„Był to rodzaj miłości dziecięcej, którą stale okazywał on swej żywotnej kuzynce, wykorzystał więc moment rozwiązania jej zaręczyn z księciem z dynastii Wazów, aby prosić ojca o zajęcie miejsca niedoszłego narzeczonego u jej boku. Król był przychylny małżeństwu, gdyż uważał je w wielu wypadkach za ratunek w pokrętnych sytuacjach życiowych, lecz w tym wszystkim zdano się nie zważać na to, czy aby młody mąż zdoła opanować temperament wychowanej w tak dużym poczuciu swobody istoty.”
Caroline von Rochow, O życiu na pruskim dworze. Berlin 1908
Książę Albrecht przyszedł na świat w roku 1809 jako syn królowej Luizy (1776-1810) i króla Fryderyka Wilhelma III (1770-1840), podczas pobytu pary królewskiej na wygnaniu w Królewcu. W roku 1809 rodzina królewska powraca do Berlina, a w rok potem umiera matka Albrechta.
Z chwilą zaślubin w 1830 r. w Hadze księżniczki Marianny z dynastii Orańskiej, ustanowił on wraz z nią tzw. „linię Albrechtów” von Hohenzollern. Z małżeństwa tego wywodzi się pięcioro dzieci: trzy córki oraz dwóch synów. Pierwsza z córek, Charlotte, poślubiła w 1855 roku księcia Georga II von Sachsen-Meiningen, mężem zaś drugiej z nich, Alexandrine, został w 1865 r. książę Wilhelm von Mecklenburg-Schwerin. Trzecia córka, Elisabeth, zmarła w 1840 r. tuż po narodzeniu. Pierwszy z synów urodził się w 1832 r. martwy, drugi zaś otrzymał imię Albrecht (1837–1906) i poprowadził dalej „linię Albrechtów”.
Jeszcze przed ślubem z Marianną książę Albrecht zlecił architektowi Karlowi Friedrichowi Schinklowi przebudowę swego berlińskiego pałacu przy Wilhelmstraße 102. Do roku 1928 pałac służył „linii Albrechtów“ za mieszkanie, później był domem gościnnym dla członków rządu, by w następnych latach stać się siedzibą urzędu bezpieczeństwa SS. Zrujnowany podczas dzałań wojennych pałac został w 1955 roku wyburzony. Z okresu przebudowy berlińskiej za czasów Albrechta datuje się znajomość księżniczki Marianny z Schinklem, któremu powierza ona zadanie budowy pałacu w Kamieńcu Ząbkowickim. We wczesnych latach 40-ych XIX wieku dochodzi do rozłamu między małżonkami. Albrecht poświęca swój czas innym kobietom, przede wszystkim zaś córce ówczesnego ministra wojny, Rozalii von Rauch (1820-1879). W roku 1849, w którym doszło do rozwodu z Marianną, Albrecht kazał postawić dla siebie i wyniesionej tymczasem do godności hrabiny von Hohenau Rozalii pałac w Dreźnie. Położoną wysoko ponad korytem Łaby książęcą rezydencję zbudował uczeń Schinkla, Adolf Lohse (1807-1867). Ukończony w 1854 roku pałac „Albrechtsberg“, zaprojektowany na wzór renesansowej willi włoskiej, różnił się zasadniczo od kamienieckiego pałacu Marianny.
Na rok przed ukończeniem budowy „Albrechtsbergu“ książę zawarł z Rozalią nierówne stanowo małżeństwo, z którego narodziło się dwóch synów. Osłabiony w wyniku udziału jako dowódca kawalerii w wojnie 1870/71 Albrecht zmarł w rok po jej zakończeniu i został pochowany w mauzoleum pałacu Charlottenburg.
Po śmierci Rozalii, obaj jej synowie mieszkali w drezdeńskim pałacu, do czasu gdy odkupiło go w 1925 roku miasto. Ocalona z pożogi wojennej siedziba stała się w 1951 roku „Pałacem Pionierów”. Po przewrocie politycznym w 1989 roku pałac został przekształcony w hotel konferencyjny i od tego czasu znów pielęgnowana jest w nim pamięć księcia Albrechta i związanych z jego osobą miejscach, w tym również jego posiadłości w Kameińcu Ząbkowickim.
|
